توضیحات
تشخیص زودهنگام تب دنگی، از طریق شناسایی ژنوم ویروس در طول مرحله ی حاد بیماری (از شروع علائم تا ۵ تا ۷ روز بعد) توسط واکنش زنجیرهای پلیمراز رونویسی معکوس (RT-PCR) منجر به درمان موثر میگردد. کیت Dengue Virus (1-4) rRT-PCR Detection/Genotyping Kit شرکت پژوهش و توسعه‌ی امیرپیوند توانایی تشخیص و افتراق هر چهار سروتیپ ویروس دنگی را به صورت همزمان با استفاده از تکنیک Real-Time PCR تک‌مرحله‌ای با هدف بهبود سلامت عمومی و سرعت بخشیدن به شناسایی و درمان تب دنگی دارد.
تب دنگی یکی از مهم‌ترین بیماری‌های ویروسی منتقله از بندپایان است که حدود نیمی از جمعیت جهان در حال حاضر در معرض خطر ابتلا به این ویروس می‌باشند و تخمین زده می‌شود که سالانه ۱۰۰ تا ۴۰۰ میلیون نفر به این عفونت مبتلا می‌شوند. این بیماری در اثر عفونت با یکی از چهار سروتیپ ویروس دنگی (DENV1-4) ایجاد می‌شود که در مناطق گرم‌سیری و نیمه گرم‌سیری (بیشتر در مناطق شهری و نیمه‌شهری) جهان در گردش است. سروتیپ‌های ویروس دنگی به عنوان اعضای از خانواده Flaviviridae، دارای RNA تک‌رشته‌ای می‌باشد و عمدتاً از طریق نیش پشه‌های آلوده Aedes aegypti یا Aedes albopictus به افراد منتقل می‌شود. مادران باردار آلوده می‌توانند ویروس را در دوران بارداری یا در زمان تولد، به جنین خود منتقل کنند. در موارد نادر، تب دنگی می‌تواند از طریق انتقال خون، جراحات ناشی از سوزن و پیوند اعضا منتقل شود.
اگرچه عفونت با یک سروتیپ باعث مصونیت مادام‌العمر در برابر آن سروتیپ می‌شود، اما لزوماً در برابر عفونت ثانویه با سروتیپ دیگر محافظت ایجاد نمی‌کند. در واقع، ممکن است آنتی‌بادی‌های موجود، با ایجاد واکنش متقاطع سبب افزایش شدت بیماری گردند. اکثر افراد مبتلا به تب دنگی فاقد علامت مشخص می‌باشند. با این حال در صورت بروز، شایع‌ترین علائم شامل تب، سردرد، درد عضلانی، لرز، درد پشت چشم، حالت تهوع، استفراغ و بثورات پوستی می‌باشد که بیشتر آن‌ها پس از گذشت ۱ تا ۲ هفته بهبود می‌یابد. برخی از علائم هشدار دهنده بیماری (که نیاز به مراقبت فوری پزشکی دارند) شامل درد شکم، خونریزی از بینی یا لثه، بیقراری و خستگی می‌باشد. در برخی از موارد، تب دنگی می‌تواند به بیماری شدید همراه با شوک، خونریزی گسترده، درگیری اندام‌های حیاتی (قلب، کبد، مغز) و در نهایت به مرگ منجر شود. با این حال این بیماری معمولاً قابل بهبود بوده و میانگین مرگ و میر ناشی از آن کمتر از %۱ می‌باشد، که در صورت عدم درمان در حالت شدید بیماری این عدد تا %۱۵ افزایش می‌یابد.
